No corredor do centro proxectouse unha presentación cos haikus máis representativos da historia destas composicións.
Os alumnos do equipo de bibliotecas diseñaron uns caligramas, que mostraron no corredor do centro.
Tamén repartiron as poesías que elaborou o Equipo de Normalización Lingüística a todos os membros do IES Faro das Lúas.
viernes, 24 de marzo de 2017
miércoles, 15 de marzo de 2017
lunes, 13 de marzo de 2017
Día da muller
Os alumnos do equipo da biblioteca estiveron a facer un traballo de investigación sobre diferentes aspectos relacionados co Día da muller. Este ano quixeron destacar o papel das mulleres actuais no ámbito científico. Este é o resultado do seu traballo.
jueves, 9 de marzo de 2017
Premios "Carta de amor"
Primeiro premio do Concurso "Cartas de amor": Victoria Anais Cores Aular. Esta é a súa carta:
Querida
Sonia:
Probablemente
te estés preguntando en este momento el motivo de esta carta y la
razón de por qué te envío esto en lugar de un mensaje de texto o
un WhatsApp como se suelen comunicar las personas de hoy en día.
Pues, la verdad es que pensé que esto es algo demasiado importante
como para contarlo en algo tan simple como lo son los medios de
comunicación actuales.
¿Recuerdas
que hace poco fuimos toda la familia de viaje por todo el mundo?
¿Sabes la causa de esos viajes, paseos y visitas alrededor del
mundo? ¿Tienes idea de por qué me comporté más cariñoso de lo
usual contigo? ¿Conoces la razón de mi tan repentina desaparición?
Supongo
que no. Pero puedo resumírtelo en dos palabras: Cáncer
terminal.
Sí,
todo este tiempo lo he tenido...Fui diagnosticado hace tres meses. Se
lo conté a todos menos a ti; les pedí que guardaran el secreto
porque no quería hacerte llorar, sufrir, hacerte sentir
culpable...Probablemente en este momento me odies por no decirte en
ningún momento…
Pero
no es que simplemente no quisiera; es que no quería que en mis
últimos meses de vida estuvieras triste, que lloraras o te
lamentaras. Quería que sonrieras, que vivieras al máximo esos
momentos, que los disfrutaras como un día más, que actuaras como
usualmente haces, no que sonrieras para camuflar el dolor que te
causaría saber mi estado.
La
verdad no sé si fui un egoísta...
Acepté
mi problema como pude: viviendo y haciendo las cosas que siempre
quise...
Pero
nunca pensé lo que en realidad se aproximaba…
Te
juro que cuando me contaste que seríamos padres... La impotencia,
tristeza y dolor que sentí en ese momento fue horrible..., dolor
que, mientras te escribo esta carta, aún siento.
Lamento
de verdad no poder ayudarte a cuidar de nuestro hijo o hija, lamento
no poder ver su nacimiento, lamento no poder estar cuando pronuncie
su primera palabra o cuando dé su primer paso, cuando haga
travesuras o cuando obtenga grandes calificaciones, porque sé que
será tan inteligente como tú...Lo lamento tanto.
Me
quiero disculpar por todo, por cada vez que peleamos, que discutimos,
por las noches en las que me emborrache y tuviste que llevarme a
casa, por los días en los que no te llame ni te envié un mensaje
diciéndote si estaba bien cuando trabajaba hasta tarde, por
preocuparte cuando enfermaba o me lastimaba, por no prestarte
atención de vez en cuando, por los San Valentín que no estuve
contigo o no te dedique un regalo, por todo eso y mucho más quiero
disculparme…
No
te pido los olvides, pero sí que no sean los recuerdos que tengas de
mi en tu mente.
Quiero
que cuando veas una foto mía, cuando veas alguna de mis
pertenencias, no recuerdes las malas experiencias, sino las buenas,
los momentos juntos en los que reímos, bromeamos, sonreímos y
lloramos de felicidad, no de tristeza.
¿Recuerdas
nuestra promesa?,¿ no?: “Tu
dolor es mío y mi dolor es tuyo. No lo olvides”
Si
tú lloras, estaré triste, así que, por favor, no llores, no te
lamentes, no sufras...Recuérdame como algo bueno y no como alguien
que te causó tristeza.
Prométeme
que sonreirás, que vivirás todo el tiempo que te queda, y, así, si
nos volvemos a ver tendrás miles de cosas que contarme…
Quiero
que sepas que siempre te he amado, nunca te he sido infiel y aunque
tú si lo hayas sido una vez, nunca dejé de amarte.
Has
sido la persona más importante de mi vida, la persona que mejor me
conoce, incluso mejor que mis padres. He aprendido de ti muchas
cosas.Yo no creía en el amor hasta que te conocí..., por eso te amo
demasiado. No. Por ti tengo un sentimiento más fuerte que el amor.
Es el sentimiento que me provoca estas lágrimas, pues simplemente no
quiero irme, no quiero dejarte sola...No quiero, pero no puedo hacer
nada para impedirlo. Si pudiera lo haría. No importa cuánto
costara, solo para estar contigo más tiempo; no importa el precio.
Gracias
por hacer de mi vida algo maravilloso.
Adiós,
Sonia…
Te
amo.
Sebastian.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)